អគុណសម្រាប់ការអានរបស់លោកអ្នក!
*អានជាភាសាអង់គ្លេស៖ ចុចទីនេះ
ដោយ៖លីហ័ង (សិស្សវិទ្យាល័យ ព្រៃដើមថ្នឹង)
ខ្មោចអ្នកជិតខាង (Composion)
អគុណសម្រាប់ការអានរបស់លោកអ្នក!
*អានជាភាសាអង់គ្លេស៖ ចុចទីនេះ
ដោយ៖លីហ័ង (សិស្សវិទ្យាល័យ ព្រៃដើមថ្នឹង)
ស្នេហាដំបូង «បញ្ចប់»
៚ឯខ្ញុំពិតជាពិបាកចិត្ត រឿងបែបនេះបើគិតពីបច្ចុប្បន្នវាជារឿងតូច តែសម័យនោះវាជាស្ថានភាពមួយដែលពិបាកសម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះថាខ្ញុំជាក្មេងដែលស្តាប់ឪពុកម្តាយ អោយទៅគឺទៅ អោយនៅគឺនៅ មិនដូចឥលូវទេ រឹងក្បាលចុ*យក្យ។
ខ្ញុំគិតអស់ពេលកន្លះថ្ងៃ ទើបសម្រេចចិត្តសុំថៅកែចាកចេញ វេលាអារហារល្ងាចរួចរាល់៖
»បង! ខ្ញុំសុំទៅផ្ទះ!
»ទៅធ្វើអី? ការងារកំពុងតែសម្បូរ! (គាត់តបដោយមុខមាំ)
»ទៅច្រូតស្រូវ..ម៉ែអត់មានអ្នកច្រូតស្រូវទេ!
»ចាំពីថ្ងៃទៀត ចាំបងរកជាងបានសិន!(គាត់ដឹងថាខ្ញុំចេញហើយ)
»អត់ទេបង ខ្ញុំត្រូវតែទៅស្អែកហើយ។
»ជាងឯងពិបាកនិយាយម្លេះ? ជួយបងបុណ្នឹងអត់បាន។ កុំថាបងម្លើក..តែជាងឯងមកទីនេះដំបូង មិនបានសាច់ការអីទេ ដេរមិនស្អាតហើយយឺតទៀត តែបងអោយតំលៃពេញដូចជាងឯទៀតបាន ដោយមិននិយាយអីមួយម៉ាត់។
....គាត់និយាយធម្មតា តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាត្រូវមួយដំបងយ៉ាងដំណំ..ខ្ញុំនិយាយអ្វីមិនចេញទៀតទេ អោនមុខស្តុប ព្រោះខ្លាចគាត់ឃើញភ្នែកក្រហមរបស់ខ្ញុំ ព្រោះដូចចង់យំហើយ😥។ តែទីបំផុតគាត់ក៏និយាយសម្រេចចិត្ត៖
»ឯងហ្អា...ទៅគិតបញ្ជីអោយជាង។ (គាត់និយាយទៅប្រពន្ធគាត់ដែលនៅក្បែរនោះ)។
»បានហ្អើយជាង..ចេញទៅ។
ខ្ញុំក៏ដើរចេញពីបន្ទប់គាត់ជាមួយទឹកមុខសោកសៅបំផុតដែលមិនធ្លាប់កើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
វេលារាត្រីម៉ោង១០យប់ គ្រប់គ្នាលង់លក់អស់ រួមជាមួយនិងម្នាក់នោះផង។ គ្មានអ្នកណាដឹងថាស្អែកខ្ញុំត្រូវចេញ ខ្ជិលខល ខ្ជិលនិយាយប្រាប់។ខ្ញុំឡើងទៅជាន់លើបង្អស់ ហើយអង្គុយអង្រឹង ស្តាប់បទចម្រៀងមួយបទដែលខ្ញុំចូលចិត្ត គឺបទ" That Person"វាជាបទកូរ៉េ តែខ្ញុំស្តាប់មិនចេះធុញទេ។ខុសពីរាល់ដងដែលស្តាប់បទនេះ គឺច្រៀងតាមដោយអារម្មណ៍រីករាយ តែលើកនេះវាបែជាប្តូររស់ជាតិ អោយខ្ញុំកំសត់ទៅវិញ វិលវល់ ពិបាកចិត្ត ត្រូវរងសំពាធសម្តីថៅកែផង ហើយក៏រឿងស្នេហាផង។យប់កាន់តែជ្រៅ ខ្ញុំក៏លក់នៅលើអង្រឹងរហូតដល់ម៉ោងបួនទៀបភ្លឺ ទើបភ្ញាក់ តែមិនទាន់មានអ្នកណា ក្រោកពីដំណេកនៅឡើយទេ។ ខ្ញុំងូទទឹក ហើយរៀបចំបង្វិចខោអាវ ចាំរហូតដល់ម៉ោងប្រាំមួយ ភ្លឺស្រាងៗ ក៏ចុះមកជាន់ក្រោមរកម៉ូតូឌុបឡើងឡានក្រុង ដោយមិនលាអ្នកណា សូម្បីថៅកែ ព្រោះធម្មតាគាត់ក្រោកម៉ោងប្រាំបី ហើយខ្ញុំក៏មិនហ៊ានដែរ។ ជិះលើឡានក្រុងប្រហែលម៉ោង៨ព្រឹក ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តខលទៅក្មួយម្នាក់ហ្នឹង៖
»អាឡូ..ក្រោកនៅ?
»ក្រោយហើយ ម៉ោងឡើងប្រាំបីហើយហ្នឹង!
» ស្មានអត់ទាន់ក្រោក!
»ហើយម៉េចបានពូចេញ? អត់ប្រាប់ញ៉ុមម៉ាត់សោះ!
»ស្រូវទំហើយ ម៉ែអត់មានអ្នកច្រូត!
»ជឿល្អោចហើយ....មានរឿងអីមែន?
»គ្មានទេ..!
»ក្រែងលោខឹងញ៉ុម..!
»ខឹងអី..!គ្មានរឿងអីត្រូវខឹងទេ!
»ណ្ហើយ..បើទៅហើយសូមអោយសុខសប្បាយ!
»ដូចគ្នា! .. អឺនែ...ចឹងប៉ុណ្នឹងសិនហើយ(អត់ដឹងយាអីទៀត យាយអត់ចេញ ស្មានមិនដឹងអារម្មណ៍គេបែបណា)។ ហើយខ្ញុំក៏បិទទូរសព្ទទៅ ជិះឡានក្រុងមើលទេសភាពបណ្តែតអាម្មណ៍តាមវាយោ ស្តាប់បទចម្រៀងកំសត់ត្រូវរឿង ចង់តែហូរទឹកភ្នែក។ ពីកំពង់សោមមកព្រៃវែង ចំណាយពេលប្រាំមួយម៉ោងជាងទើបដល់ស្រុក។ មកដល់ស្រុកបានមួយថ្ងៃ ខ្ញុំក៏ឡើងទៅខេត្តបន្ទាយមានជ័យ គឺធ្វើការនៅទីនោះជាមួយបងនៅក្នុងភូមិជាមួយគ្នា។
បន្ទាយមានជ័យ កំពង់សោម ខានឃើញមុខគ្នា លឺតែសំលេង ពាក្យមួយឃ្លា"ឃ្លាតកាយណាយចិត្ត" ហាក់មានប្រសិទ្ធភាពចំពោះរឿងខ្ញុំ ។យូរទៅការនិយាយស្តីលែងជាន័យស្នេហា ប្រែជាការធ្លាប់ស្គាល់គ្នាធម្មតា ហើយរហូតដល់ពីរខែនិយាយគ្នាតែម្តងក៏មាន។ប្រហែលពីឆ្នាំក៏លេចលឺដំណឹងគេរៀបការ ខ្ញុំក៏សាកខលទៅសួរគេ ទូរសព្ទចិនដូរដល់ទៅបី សុីមដូរស្ទើរប្រាំសុីម តែលេខនោះមិនបាត់ឡើយ ព្រោះSaveក្នុងខួរក្បាលរហូតមកដល់ពេលនេះ គឺជិត១០ឆ្នាំហើយ។ ជាស្តែងគេប្រាប់ថានិងរៀបការមែន ហើយក៏ប្រាប់ខ្ញុំតាមទូរសព្ទតែម្តង តែគេមិនបង្ខំទេ បើទៅសប្បាយចិត្ត មិនទៅក៏មិនអីដែរ។
បងៗធ្លាប់ធ្វើការនៅទីនោះ(កំពងសោម) គេទៅគ្រប់គ្នា លើកលែងតែខ្ញុំ ហេតុផលនោះគឺមិនហ៊ានប្រឈមមុខជាមួយថៅកែ ព្រោះធ្វើអោយគាត់ខឹងមិនស្ទើរនៅថ្ងៃនោះ។
ចំណែកខ្លួនឯងប្រហែលជាមានវិប្បដិសារី នៅពេលរំលឹករឿងចាស់ៗឡើងវិញ ព្រោះគេជាស្រីល្អ ស្អាត សុភាព អៀន តែធ្វើច្រើនជាងនិយាយ ហើយជាមនុស្សដែលស្រួលនិងចុះសម្រុងបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបនៅពេលនេះ ចំណុចល្អទាំងនេះ បើទោះជាយូរឆ្នាំ ក៏នៅតែនឹក ហើយក៏ស្តាយខ្លះដែរ បើខ្ញុំមិនចេញពីទីនោះ ខ្ញុំនិងគេប្រហែលមានលទ្ធផលដ៏ពេញចិត្តមួយ។ តែក៏ទទួលស្គាល់អ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលនេះ។
បន្ទាប់ពីនោះក៏ផ្តាច់ការទាក់ទងជាផ្លូវការ កន្លងប្រហែលបួនឆ្នាំ សម័យកាន់តែជឿនលឿន FaceBookក៏លេចមុខមក ចង្រៃមិនដឹងហ្វ្រេនគ្នាពីកាលណា អូសឃើញគេផុសជាមួយគ្រួសារគេ ភ្ញាក់ដូចឃើញពស់ លឿនមែនគេកូនពីរបាត់ទៅហើយ ខ្ញុំcommentសួរសុខទុក្ខ ឈានទៅដល់ការឆាត និយាយនិយាយឡើង ធ្លាយរឿងចាស់ គេថា ពេលនោះគេក៏ស្រលាញ់ខ្ញុំ...ហុឹម...។
*ភាគ១៖ចុចទីនេះ
ដោយ៖ល្បងឆេន
តែងសេចក្តី» មិត្តល្អរបស់ខ្ញុំ«
នាងខ្ញុំឈ្មោះម៉ារីខ្ញុំមានអាយុ16ឆ្នាំ ខ្ញុំជាកូនទីមួយនៅក្នុងគ្រួសារស្រុកស្រែមួយ។ ខ្ញុំរៀននៅថ្នាក់ទី10Aនៃសាលាវិទ្យាល័យព្រៃដេីមថ្នឹង។ហេីយនៅពេលនេះខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាអំពីមិត្តល្អរបស់ខ្ញុំម្នាក់គេឈ្មោះថាណាវី។ ណាវីគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលចូលចិត្តលេងសេីចធ្វើឲមិត្ត្តរួមថ្នាក់សប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំងតែចំពោះអ្នកជិតស្នឹតប៉ុណ្ណោះ។តែបេីអ្នកមកពីឆ្ងាយវិញគេមិនសូវហ៊ានទេទោះជាគេចូលចិត្តលេងសេីចក៏ដោយព្រោះពេខ្លះគេក៏អៀនដែរហេីយនាងចេះគោរពរចាស់ទុំ ព្រឹទ្ធាចារ្យ។នាងគឺជាមនុស្សម្នាក់ស្លូតបូតស្រស់ស្អាតសម្តីសម្តៅទន់ភ្លន់ សុភាពរាបសារហេីយនាងជាមនុស្សម្នាក់ដែលនៅក្បែរខ្ញុំជានិច្ចមិនថាពេលណាទេពួកយេីងទាំងពីរប្រៀបដូចបងប្អូនគ្នាអញ្ចឹង។ នាងតែងធ្វើឲខ្ញុំសេីចគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំពិបាកចិត្តនាងក៏បាននិយាយលួងលោមខ្ញុំកុំឲ្យគិតច្រេីននៅពេលណាដែលយេីងគិតពីវាភាពស្មុគស្មាញទាំងនោះនិងកេីតមកលេីយេីងធ្វេីឲយេីងមានអារម្មណ៍មិនល្អ នាងក៏បានបបួលខ្ញុំទៅអានសៀវភៅនៅបណ្ណាល័យឬក៏ទៅលំហែលកាយនៅកន្លែងណាមួយដេីម្បីឲខ្ញុំបានធូរចិត្តពេលនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនឯកាទេទោះជាខ្ញុំត្រូវបាត់បង់សមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំបន្ទិចបន្តួចក៏ដោយ។គេតែងនិយាយលេីកទឹកចិត្តខ្ញុំថាថ្ងៃនេះយេីងបរាជ័យមិនប្រាកដថាថ្ងៃក្រោយយេីយបរាជ័យទៀតទេ ហេីយយេីងកេីតមកមិនមែនចេះធ្វេីអ្វីបានទេយេីងត្រូវតែឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាច្រេីនដែរយេីងមេីលមិនឃេីញ ឬយេីងមិនដឹងជាមុនថាឧបសគ្គនោះតូចឬធំតែទោះជាវាធំប៉ុណ្ណាក៏យេីងត្រូវតែជម្នះវាឲ្យបានយេីងត្រូវជឿជាក់លេីខ្លួនឯងថាយេីងអាចធ្វេីបាន។នាងបាននិយាយរឿងរបស់នាងកាលពីនៅតូចឲ្យខ្ញុំស្តាប់ ធ្វេីឲខ្ញុំគិតថានាងជាមនុស្សដែរឯកាបំផុតគ្មានភាពកក់ក្តៅក្នុងគ្រួសារតែនាងអាចជម្នះភាពទាំងនោះបានដោយម្នាក់ឯងឯ។ ខ្ញុំមានភាពកក់ក្តៅហេីយហេតុអីខ្ញុំត្រូវឯកា យេីងត្រូវគិតថាយេីងនៅមានមនុស្សជុំវិញខ្លួនយេីងដែលគេនៅចាំផ្តល់កម្លាំងចិត្តឲយេីងហេីយពួកយេីងទាំងពីរនាក់កាន់ដៃគ្នាបន្តកាលសិក្សាទៅមុខទៀតដេីម្បីសម្រេចបំណងរបស់យេីង។
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំពួកយេីងក៏បានសម្រេចបំណងទាំងនោះ ណាវីគឺជា doctor ហេីយខ្ញុំជាវិស្វករម្នាក់ ពួកយេីងក៏បានបែកគ្នាទៅធ្វើការរៀងៗខ្លួន តែទោះជាបែកគ្នាក៏ដោយក៏យេីងនៅតែនឹករលឹកដល់គ្នាដែរ
ចុងក្រោយ ខ្ញុំចង់និយាយថា "ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងណាស់" I Miss You and Ilove You So Much NAVY។
សរសេរដោយ៖ លីហ័ង (សិស្សវិទ្យាល័យ ព្រៃដើមថ្នឹង)
*បើសិស្សានុសិស្សមានស្នាដៃ អាចផ្ញើរមកកាន់យើងខ្ញុំ!
អានជាភាសាអង់គ្លេស៖ ចុចទីនេះ!
ស្នេហាដំបូង (ភាគ១)
 |
| Poster |
ខ្ញុំបាទវាសនា អាយុ២៦ឆ្នាំ ជាជាងដេរខោអាវម្នាក់...នៅពេលនេះម៉ោង១២អធ្រាធ ប្រាកដណាស់ខ្ញុំគេងមិនលក់ទេ។ រាត្រីដ៏សែនស្ងាត់បែបនេះខ្ញុំពិតជាសោកសៅ។ ឥលូវរំលឹករឿងចាស់របស់ខ្ញុំមួយរឿងចុះ...កំឡុងឆ្នាំ២០០៩ ពេលខ្ញុំអាយុ១៨ឆ្នាំ ខ្ញុំបានរសាត់អណ្តែតខ្លួនទៅដល់ខេត្តកំពង់សោម តាមការណែនាំរបស់បងប្រុសចិត្តល្អម្នាក់។ ពិសេសណាស់កន្លែងនោះពិតជាធំទូលាយ តែចូលទៅដំបូងជួបអ្នកមិនស្គាល់ជាច្រើនាក់ ខ្ញុំពិបាកធ្វើខ្លួនមែនទែន ខ្ញុំមិនចេះរាក់ទាក់ មិនសូវចេះនិយាយ ជំនាញក៏នៅស្ទើរ ត្រូវរងសំពាធ និងភាពរអៀសខ្លួនរហូតដល់មួយខែ ទើបខ្ញុំអាចអភិវឌ្ឍន៍ខ្លួនចូលក្នុងចំណោមពួកគេបាន អាចនិយាយគ្នាលេងជាមួយពួកគេ កំប្លែងសើចសប្បាយទាំងអស់គ្នា។ យូទៅ..ហាក់មានអារម្មណ៍ប្លែកជាមួយនារីម្នាក់នោះ រាបសារ ខ្មាស់អៀន និស្ស័យដូចខ្ញុំម្លេះ?(នាងជាប្អូនថ្លៃថៅកែ អាយុប្អូនខ្ញុំមួយឆ្នាំ) ហើយចេះលួចមើលតែត្រូវគេដឹងហើយក៏ងាកមុខចេញ នៅក្បែរនាងអារម្មណ៍ភ័យអរ បេះដូងលោតញាប់យ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ។ តើនេះជាស្នេហា? ១៨ឆ្នាំពេលនោះពួកយើងពិតជាក្មេងពេកហើយ តែចេះស្រលាញ់ គ្រាន់តែមិនមានភាពទទួលខុសត្រូវនោះទេ។មួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃកាយវិកាកាន់តែបង្ហាញច្បាស់ថាពេញចិត្តគេ Crushលើគេ តែខ្លួនឯងក៏អាចទាយដឹងថាគេមានអារម្មណ៍បែបនេះដែរ រំភើបហួសបរិយាយ ប្រាប់មិត្តអ្នកអានទៅចុះ នេះជាស្នេហ៍ដំបូងហើយ តែអ្វីដែលពិបាកនោះគឺមិនអាចលាតត្រដាង ប្រាប់អ្នកណា ហុឹម..ពិតជាកំសាកមែន។ ថ្ងៃមួយបានលេខទូរសព្ទគេដោយចៃដន្យ យប់ម៉ោងប្រហែលប្រាំបួន លួចខលCall ទៅគេ ទាំងដែលបន្ទប់ជាប់គ្នា៖
»អាឡូ..(សម្លេងធ្ងន់បែបសម្រែ)..លឺអត់?
»ចា៎..លឺ.. (គេឡើងពិរោះ ស្តាប់ហើយចង់គាំង😉)..ពីណាគេហ្នឹង? (គេសួរ)
»នៅមួយគ្នាសោះធ្វើអត់ដឹង(ប្រាប់ច្បាស់ៗ)
»អូ....(តាមមើលប្រហែលគេស្គាល់ហើយ)
»កំពុងធ្វើអីហ្នឹង (ខ្ញុំសួរ)
»កំពុងមើលរឿង។
»ហើយកាលបានដេក?
»រឿងចប់ដេកហើយ !ហើយចុះពូឯង?(ហៅពូទៀត😢)
»ទិចទៀត...!
»បានលេខញ៉ុមពីណាម៉ូ?
»មានអីពិបាក បើឈោងតែដៃដល់ហ្នឹង😅»
»ហើយពូៗសំរាន្តអស់ហើយហ្អី?
»បងៗទៅក្រៅបាត់អស់ហើយ
»អោយតែផឹកដឹងតែទៅក្រៅហើយ...ហើយចុះពូអត់ទៅនឹងគេទេអី?
»ទៅអី..អត់ចេះផឹកផង (រឿងពិត)
»ហើយចែៗកំពុងមើលរឿងដែរមែន?
»ហ្នឹងហើយ..!
»ហើយចុះក្មួយ...អាយុម៉ានហើយ? (សំនួររសើប)
»សួរធ្វើអី..?
»សួរចង់ដឹងហ្នឹងហើយ?
»ញ៉ុមកើតឆ្នាំច...!
»អូ...ប្អូនគេ១ឆ្នាំសោះ..ហៅគេពូ..។
»ទំលាប់ហើយ.!
»ចឹងប៉ុណ្នឹងសិនហ្អើយ ងុយហើយ!
»បាទ...បានហើយចឹង។
ការនិយាទូរសព្ទលើកដំបូងមានភាពរលូន និយាយហើយ លួចញញឹមញញែមម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្គួត..។ ស្អែកបន្ទាប់ពីហ្នឹងគេប្លែក លេងខ្លួនខុសធម្មតា ស្បែកគេសរដូចកូនចិន ទាបកាតឿ តែមុខមានមុនមួយៗ តាមពូជពង្សគេពេញក្រមុំ ខ្ញុំអីនេះកាន់តែវីវរ លង់រកនិយាយមិនត្រូវ។ កំពុងតែមានក្តីសុខនិងការពេញចិត្តគ្នា ពេលវេលាមិនគួរមួយបានមកដល់ សរុបថ្ងៃដំបូងមកដល់ថ្ងៃនេះគឺ២ខែរត្រឹម បងៗស្រាប់តែចេញពីកន្លែងនេះទៅអស់ ខ្ញុំក៏នៅម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំគឺមិនចង់ទេ តែអ្នកផ្ទះនៅស្រុកកំណើតCallមកអោយខ្ញុំចេញពីកន្លែងនេះដូចគ្នា ព្រោះតែបារម្ភ គិតថាខ្ញុំជាកូនក្មេងម្នាក់ ដែលមិនទាន់ចេះមើលថែខ្លួនឯង មិនអាចនៅម្នាក់កន្លែងដែលឆ្ងាយបែបនេះ។ឯខ្ញុំ...
ភាគបញ្ចប់៖ចុចទីនេះ
ភាគបញ្ចប់៖ចុចទីនេះ
ដោយ៖ឆេន
ព្រាយដើមជ្រៃ (រឿងពិត)
ដោយ៖ ល្បងឆេន
ក្រមុំឆ្នាស់ កំលោះរឹង (ភាគ ១)
*គ្រួសារតូចមួយដែលធ្លាប់តែសុខដុម ស្នាមញញឹមគ្រប់ពេលវេលា មានទាំងទ្រព្យនិងកិត្តយស មុខមាត់ក្នុងសង្គម អ្នកណាៗក៏ស្រលាញ់ចូលចិត្ត ប្រែជាបង់អស់ ដោយសារកាមកិលេស ផិតក្បត់ ធ្វើអោយគ្រួសារដែលធ្លាប់តែរីករាយ ប្រែជាស្រពោនក្រៀមក្រោះ លឺតែសំលេងឈ្លោះមិនលោះថ្ងៃ ភាពអបលក្ខណ័ទាំងនេះជះឥទ្ធិពលទៅដល់ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលធ្លាប់តែរីករាយ ធ្លាប់មានការយកចិត្តទុកដាក់ពីឱពុកម្តាយទាំងទ្វេ ប្រែជាគ្មានអ្នកខ្វល់ ធ្វើអោយមានផលមិនល្អដល់កាសិក្សា រៀនត្រួតថ្នាក់ពីឆ្នាំ។ពីមុនមិនយ៉ាងនេះទេ ដេវីថជាសិស្សពូកែប្រចាំខេត្ត បណ្ណសរសើររឿងរាល់ឆ្នាំ តែតាំងពីឪពុកចេះក្បត់មានដើមមានចុង គ្រប់យ៉ាងប្រែប្រួលស្ទើរក្រោមសូន្យ មួយអាទិត្យចូលសាលាបានមួយថ្ងៃ មកផ្ទះវិញលឺតែសំលេងឈ្លោះ និងទឹកភ្នែកម្តាយ ដេវីថកើតចិត្តស្អប់ប៉ាគេយ៉ាងខ្លាំង រួមទាំងនាងប្រពន្ធចុងម្នាក់នោះ តែមិនអាចធ្វើអ្វីបាន បានត្រឹមលួងម្តាយតិចៗ៖
»ម៉ាក់កុំយំ..យ៉ាងណាម៉ាក់នៅមានខ្ញុំដែរ។
លឺសម្តីកូននិយាយបែបនេះ លោកជំទាវណារី ក្តុកក្តួលហូទឹកភ្នែកអោបកូនប្រុសយំស្របគ្នានៅលើសាឡុងទាំងពីនាក់។ ពីថ្ងៃក្រោយដេវីថទៅជួបប៉ាគេដែលជាចៅហ្វាយខេត្តព្រៃវែងដល់សាលាខេត្ត៖
»ប៉ា....កូនចង់អោយប៉ាបបួលម៉ាក់ទៅដើរលេងម្តង។
»មិនបានទេ ប៉ារវល់ណាស់។
»កូនសូមអង្វរប៉ា...ខ្ញុំមិនចង់ឃើញម៉ាក់នៅតែផ្ទះ ស្រណោះស្រណោកបែបនេះទេ កូនចង់ឃើញគ្រួសារយើងពីមុនត្រលប់មកវិញ។
»វាហួសពេលហើយកូន សុភី(ប្រពន្ធចុង)គេមានផ្ទៃពោះហើយ យ៉ាងណាប៉ាត្រូវតទួលខុសត្រូវ ។
»អាហ្នឹងវាមកពីប៉ា ក្បត់ម៉ាក់ ធ្វើបាបម៉ាក់..បើម៉ាក់គាត់ដឹងរឿងនេះ គាត់ឈឺចាប់បែបណាទៅ?
»កូនកុំប្រាប់ម៉ាក់កូនណា...គេមិនអាចដឹងរឿងនេះទេ...។
»បាន...តែប៉ាត្រូវបបួលម៉ាក់ដើរលេង ?
»OK...ប៉ាព្រម ចាំស្អែកប៉ាខលបបួលម៉ាក់ឯងដោយផ្ទាល់ កូនទៅវិញសិនចុះ ប៉ាធ្វើការហើយ។
ស្អែកមកដល់ហើយក៏ដល់វេលាល្អសំរាប់លោកជំទាវណារី និងកូនប្រុសទៅកំសាន្តជាលក្ខណៈគ្រួសារដែលពួកគេខានមានពេលបែបនេះ៣ឆ្នាំហើយ។ លោកជំទាវក្រោកពីព្រលឹមរៀបចំតុបតែងខ្លួន ស្លៀកពាក់ពណ៏ស៊ីជំពូយ៉ាងស្រស់ស្អាត ឯដេវីថខោរឹបអាវយឺតនឹងអាវស្បែកពីក្រៅមួយទៀតអមជាមួយកាមេរ៉ាCANONពាក់និងករ មើលទៅSWAGEមែនទែន ងាកមកលោកជំទាវណារីនិងលោកចៅហ្វាយខេត្តពេជ មេត្តាឯនេះវិញ ។
»បងហ្អា...ងូតទឹករួចនៅ អោយឆាប់បន្តិចទាន់ត្រជាក់..(ជំទាវណារីនិយាយ)។
ចាំបន្តិចរួចឡូវហើយ...។រំពេជនោះសំលេងទូរសព្ទរោទ៍ គឺរបស់លោកមេត្តា។
»បង...ទូរសព្ទរោទ៍..(ជំទាវស្រែកប្រាប់ប្តី)។
»អូនទទួលអោយផង បងមិនទាន់ហើយទេ..។(លោកមេត្តាតប)។
»ជំទាវណារីក៏លើកតែមិនទាន់និយាយhelloផង ស្រាប់តែមានសំលេងនិយាយលឺៗហើយច្បាស់ចេញពីទូរសព្ទ"អាឡូ...បងមេត្តា អូនថតហើយៗកូនយើងគឺកូនស្រី"លឺតែប៉ុណ្នេះលោកជំទាវទន់ដៃធ្លាក់ទូរសព្ទ ទន់ជើងកើតខ្យល់ដួលបោកក្បាលនិងគ្រែ សន្លប់ស្តូកស្តឹង។ តែលោកមេត្តាមិនលឺដោយសារបើកទុយោទឹក តែដេវីថនៅបន្ទប់ក្បែរបានលឺហើយស្ទុះមកបើទ្វាបន្ទប់ឃើញម្តាយខ្លួនដេកលើថ្លុកឈាមមិនកំរើកបែបនេះភយ័ស្លន់ស្លោ ស្រែកឡើងភ្លាត់សំលេង ហើយទៅហៅប៉ាយកអ្នកម៉ាក់ទៅពេទ្យសង្គ្រោះបន្ទាន់។ ដេវីថដើរឆ្លាចុះឡើងពេញមុខបន្ទប់ICU ឯលោកមេត្តក៏ក្រៀមក្រំបង្ហាញអារម្មណ៍ភយ័ព្រួយយ៉ាងខ្លាំងផងដែរ មួយសន្ទុសធំក្រោយគ្រូពេទ្យក៏ចេញមក ដេវីថស្ទុះទៅចាប់ដៃពេទ្យនិយាយទាំងត្រហេបត្រហប៖
»ពូពេទ្យ....ម៉ាក់ញ៉ុមយ៉ាងម៉េចហើយ ពូពេទ្យ។
»ដេវីថ..ក្មួយសំរួលអារម្មណ៏សិនទៅ។
»គ្រូពេទ្យ លោកជំទាវគាត់យ៉ាងម៉េចហើយ។លោកមេត្តានិយាយ)។
»លោកជំទាវណារី..បាត់បង់ឈាមច្រើនណាស់ ហើយបោកត្រូវក្បាលផ្នែកខាងក្រោយ ជ្រៅហួសពីសមត្ថភាពសង្គ្រោះ ពួកយើងសោកស្តាយផង។
ដេវីដតក់ស្លុតទន់ជើងលត់ជង្គង់ដល់ការ៉ូ
ស្រែកយំមិនខ្វល់អ្នកនៅមន្ទីពេទ្យ លោកមេត្តាស្ទុះទៅអោបកូនប្រុស យំក្សឹកខ្សួលស្តាយស្រណោះប្រពន្ធសំណព្វដែលធ្លាប់កម្សត់កម្រជាមួយគ្នា តែពេលបានធំ មានកិត្តិយស ចាប់ផ្តើមប្រព្រិត្តិរឿងមិនគប្បី ធ្វើបាបប្រពន្ធដ៏ល្អម្នាក់ទៅវិញ គាត់មានអារម្មណ៍ខុស ហើយខំប្រឹងនិយាយលួងកូនប្រុសតែមួយរបស់គាត់៖
»បានហើយកូន...ម៉ាក់ឯងទៅបានសុខហើយ។តែដេវីដបានត្រឹមស្រែកយំហៅម៉ាក់មកវិញ..តាមអារម្មណ៍បញ្ជាប៉ុណ្នោះ។ ស្អែកមកដល់ មុនបូជាសពឃើញថាមានភ្ញៀវចូលរួមរំលែកទុក្ខលោកចៅហ្វាយខេត្តពេជ្រ មេត្តា និងកូនប្រុសយ៉ាងច្រើនកុះករ មានទាំងអភិបាលរាជធានី និងចៅហ្វាយស្រុកគ្រប់ជាន់ថ្នាក់ផងដែរ។ហើយនៅមានភ្ញៀវសំខាន់ម្នាក់គួរអោយចាប់អារម្មណ៍សំរាប់ដេវិថគឺ លោកស្រី សុភី ដែលដេវីថគិតថាជាឃាតករសំលាប់ម្តាយរបស់គេ។
»មិនស្មានថាឃាតករសំលាប់ម៉ាក់ខ្ញុំក៏មកចូលរួមពិធីនេះដែរ (ដេវីថនិយាយដោយក្តីស្អប់)
»មីងសូមចូលរួមរំលែកទុក្ខដល់ក្មួយប្រុសនុងប៉ាផង (សុភីនិយាយតប)។ ដេវីថកើតកំហឹងភ្លាម ហើយស្រែកខ្លាំងៗ៖
»ឈប់សម្តែងធ្វើល្អទៀតទៅ...ពេញចិត្តអ្នកស្រីហើយមែនទេដែលម៉ាក់ខ្ញុំស្លាប់បែបនេះ...អ្នកស្រីជាឃាតករសំលាប់ម៉ាក់ខ្ញុំ...អ្នកស្រីជាឃាតករ...!! ។គ្រានោះលោកប៉ាស្ទុះមកដោយកំហឹង ហើយទះដេវីថមួយដៃហើយនិយាយពីក្រោយ៖
»ឯងនិយាយផ្តាសអី ឯងក៏ដឹងថាម៉ាក់ឯងខ្យល់គរដួលបោកក្បាលនិងគ្រែខ្លួនឯង សុភីគេមិនដឹងរឿងទេ។
»ប៉ាមិនដឹង...កុំចេះតែនិយាយ...ពេលនោះស្រីម្នាក់នេះខលមកប៉ា តែម៉ាក់ជាអ្នកលើក ហើយម៉ាក់ក៏ទៅជាបែបនេះ...គឺស្រីនេះជាឃាតករសំលាប់ម៉ាក់...។
»ដេវីថ មីងគ្មានចេតនាទេ...មីងខលរកលោកម្ចាស់តែមិនស្មានថាម៉ាក់ឯងអ្នកលើកទេ..(សុភីនិយាយប្រាប់ដេវីថ)។
»បានហើយ...រឿងកន្លងហួសហើយ ឈ្លោះគ្នាក៏ម៉ាក់ឯងមិនត្រលប់មកវិញដែរ(លោកមេត្តានិយាយស្រាយជំលោះអ្នកទាំងពី)។ ដេវីថតបវិញភ្លាម៖
»ប៉ាទុកការស្លាប់របស់ម៉ាក់ជារឿងកន្លងហួសហ្អេ..ប៉ា ខ្ញុំមិនស្មានថាប៉ានិយាយបែបនេះទេ ហើយខ្ញុំទើបតែដឹងថ្ងៃនេះ ថាប៉ាមិនដែលស្រលាញ់ម៉ាក់ទេ...កាពិតប៉ា...ក៏ជាឃាតករសំលាប់ម៉ាកដែរ...។លោកមេត្តាក្រោធខ្លាំង ខឹងនិងដេវីថដែលហ៊ាននិយាយបែបនេះ៖
»អាដេវីថ...(ហើយវៃដេវីថមួយដៃយ៉ាងដំណំ)។ ភក្តី..(លោកមេត្តហៅប្អូនប្រុសរបស់គាត់)
»បាទ លោកបង (លោកភក្តីតប)
»យកវាទៅសំរាកសិនទៅ វាហត់ហើយ!
»បាទ...។ កន្លះម៉ោងក្រោយវេលាបូជាសពមកដល់ ផ្សែងខ្មៅខ្មួលខ្មាញ់បាញ់ចេញពីបច្ឆា ភ្ញៀវគ្រប់អាត្មា ទឹកមុខសង្រេង អាសូរដេវីថ ស្រែកយំក្តែងៗ ព្រោះម្តាយខ្លួនឯង ក្លាយជាផ្សែងហើយ។
ម្តាយធ្លាប់ថ្នាក់ថ្នម ផ្តល់ក្តីស្រលាញ់
មិនដែលទោម្នេញ មួយវិនាទីណា
មិនគួមច្ចុរាជ មកផ្តាច់សង្ខា
ជីវិតមាតា អោយឆ្ងាយពីកូន។...
---------សពបូជារួចរាល់ ភ្ញៀវទាំងអស់យាត្រាទៅគេហដ្ឋានរៀងខ្លួន។ឡានរបស់លោកមេត្តាក៏បានមកដល់ភូមិគ្រឹស្តរបស់គាត់ បើទ្វាឡានភ្លាមដេវីថស្ទុះចុះមកភ្លែត ឥតវាចារកអ្នកណា ទៅសំងំក្នុងបន្ទប់។ចំណែកលោកមេត្តា និងលោកភក្តី(ចៅហ្វាយស្រុកស៊ីធរកណ្តាល) និងកូនប្រុសលោកភក្តី ឈ្មោះដារ៉ា អង្គុយនិយាយគ្នាលើសាឡុង៖
»ភក្តី...បុណ្យ៧ថ្ងៃបងថ្លៃឯងហើយ បងចង់អោយឯងយកដេវីថទៅនៅជាមួយឯង ហើយអោយវារៀននៅទីនោះផង។
»គ្មានបញ្ហាទេ ប៉ុន្តែប្អូនខ្លាចថាដេវិថគេនៅមិនបាន ព្រោះស៊ីធរកណ្តាលជាស្រុកស្រែចម្ការ អាចហ្នឹងមិនសាកសមសំរាប់គេនោះទេ។
»តែបើវានៅទីនេះ ជីវិតវារឹតតែយ៉ាប់ខ្លាំងឡើង វាធ្លាក់ឌីផ្លូមពីឆ្នាំហើយ តាំងពីមានរឿងមក វាមិនដែលចូលសាលាទេ ដើរតែលេង ហើយមិនដឹងថាវាសេពថ្នាំរឺអត់ផងទេ ហើយពេលនេះវាស្អប់បងចោទ ថាបងជាចំណែកមួយធ្វើអោយណារីស្លាប់។ហ៊ឹម...បងសារភាពថា..បងគ្មានសមត្ថភាពមើលថែវាពេលនេះបានទេ ហើយបងគិតថាវិធីនេះល្អសំរាប់វាហើយ ព្រោះទីនេះឃើញតែមុខអ្នកដែលវាស្អប់។
»បាន...ខ្ញុំនឹងនាំគេទៅ ពេលបុណ្យ៧ថ្ងៃអ្នកបងហើយ.....។
(ភាគ២ ឆាប់)
Subscribe to:
Posts (Atom)